Nie sport to, nie sztuka. Karate to my.
Nie znaczą nic słowa, nie znaczą obrazki, logotypy, wzorki i kreski na pasach. Liczy się tylko postawa.

Żeby zaistniały okoliczności dla warunków sportowych w dyscyplinie musi się wiele wydarzyć. Czy Karate to sport? Tak.

Czy Karateka ma możliwość rywalizacji na poziomie klubowym, lokalnym, wojewódzkim? Tak.

Czy Karateka ma możliwość treningu kilka razy w tygodniu? Tak.

Czy Karateka może otrzymać wsparcie mentalne, finansowe, organizacyjne od klubu? Tak.

Czy liczba osób objętych rywalizacją w rzetelny sposób wyłania najlepszych? Tak.

Czy brak udziału w zawodach czyni mnie słabym Karateką? Nie.

Czy przegrane walki na zawodach oznaczają mnie jako przegranego? Nie.

Czy medal i puchar to symbol dobrego Karateki? Tak i Nie.

Czy Karate to sport? Tak, ale nie tylko.

Bez przegranych nie możemy wyłonić najlepszych. Szacunek dla pracy wykonanej i przeciwnika na macie powinien ważyć tyle co medal. 

Jest potrzebny! 
Rywalizacja sportowa w dyscyplinie jest nośnikiem rozwoju, postępu. Sport inspiruje, motywuje, pomaga przekraczać granice.

Karate od zawsze było i będzie przestrzenią do samodoskonalenia. To jest kluczowe dla zrozumienia podstaw wartości Karate. Mogę przegrać 100 walk w turniejach przez całe moje dzieciństwo i wyciągnąć z tego więcej niż, utalentowany chłopak, który wygrał 3 turnieje w życiu. Kto jest „lepszy”? Nikt. Liczą się skutki. Zdrowotne, życiowe, społeczne.

Moje porażki mogły ukształtować mój charakter.
Moje porażki mogły pomóc mi uwierzyć w siebie.
Mogły mnie określić i pomóc zrozumieć prawdziwe życie.
Mogły mnie też złamać. 

Wygrana i mistrzostwo uskrzydla, inspiruje.
Wartości i postawa prowadzą nas do mistrzostwa, do naszego progu, granic. Gdzieś dalej jest kolejny stopień, ale dróg jest wiele. Jedną z dróg może być Karate sportowe, wspaniałe i godne podziwu, ale to nie jest jedyna droga. 

Sport jest narzędziem dla naszego Karate, ale całości drogi nie można podsumować trofeami.

Moje Karate jest tym co robię, moją postawą i także sportem.

Nie sport to, nie sztuka też. Trenuj po swojemu, szukaj swojej drogi i bądź jutro trochę lepszy. Z medalem lub nie, zakładaj kimono każdego dnia.

Dla mnie kolejność jest taka:
Radość, zdrowie, zabawa, przyjaźń, trening, rozwój, sport i ruch.